Wyzwanie alkoholowe – 196 dni bez alkoholu

 

 

 

Wróciłam z kempingu z mężem i dwójką naszych dzieci. To była MOJA PIERWSZA W ZYCIU TRZEŹWA WYPRAWA NA KEMPING.

Spędziliśmy wspólnie dwie noce i trzy dni w namiocie: czas na plaży, ogniska, spacery na łonie natury, rodzinne grillowanie itp…. Tradycyjnie czynności te zwykle obejmowały alkohol.

Moje dzieci UWIELBIAJĄ kempingi. Uwielbiają, że nie mamy nic do roboty poza spędzaniem czasu z rodziną. Są małymi plażowiczami. Lubią spędzać dzień na świeżym powietrzu.

Osobiście NIENAWIDZĘ kempingów. Tęsknię za łóżkiem. Brakuje mi wielu wygód bycia w domu. Nie przepadam za piaskiem, ani wodą z jeziora.

Ta podróż dała mi jednak nową perspektywę. Radość na ich małych buziach z ostatnich kilku dni jest właśnie powodem, dla którego już nie piję. Gdybym piła, nie mielibyśmy tego samego doświadczenia.

Gdybym piła, byłabym rozdrażniona, gdy chcieli siedzieć do późna, ponieważ zakłócałoby to mój czas na picie piwa. Zamiast tego byłam szczęśliwa, że ​​oboje nie spali do późna, żeby się przytulić i chichotać przy ognisku. Widzieliśmy świetliki i konstelacje i odbyliśmy świetne rozmowy.

Gdybym piła, zostałabym na plaży popijając i trzymałabym dzieci blisko brzegu, gdzie nadal mogłabym je zobaczyć. Zamiast tego bawiłam się z nimi w jeziorze.

Gdybym piła, byłabym skacowana i nieszczęśliwa rano, gdy dzieci obudziły się bladym świtem. Zamiast tego byłam podekscytowana, że obudzę się z nimi, obserwuję wschód słońca i zaplanuję nasze przygody na cały dzień.

Jestem teraz w domu. Nadal nienawidzę biwakowania, ale UWIELBIAM wspomnienia, które stworzyliśmy w ciągu ostatnich kilku dni. Moje dzieci zasługują, aby ich mama była w pełni obecna w ich życiu. Na razie to wszystko. Idę spać we własnym łóżku.

Dzień 196